W formule online uczestnicy z Rabsztyńskiej zastanawiali się nad kontrowersjami wokół rocznicy "wyzwolenia" Warszawy.
Podczas spotkania młodzież wysłuchała słów (audio) profesora Tomasza Panfila o wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski i dowiedziała się, że w styczniu 1945 roku rozpoczęła się, przyspieszona na prośbę Churchilla, wiślańsko – odrzańska ofensywa radziecka. W trakcie tych działań, w których brała udział również I Armia Wojska Polskiego, 17 stycznia wyzwolona została Warszawa...
Po tym wprowadzeniu merytorycznym młodzi ludzie sformułowali zasady “dobrego debatanta” i rozpoczęli przedstawianie argumentów „za i przeciw” na temat: 17 stycznia 1945 roku – wyzwolenie czy kolejne zniewolenie?
Uczestnicy dyskutowali o tym, dlaczego Stalin nie udzielił pomocy Powstańcom i dlaczego określenie "wyzwolenie Warszawy" wzbudza dziś takie kontrowersje. Zwracali uwagę na fakt, że nawet jeśli państwem rządzili przywiezieni z Moskwy decydenci, to po latach okupacji istniała ogromna potrzeba powrotu do normalności.
Wychowankowie podkreślili, że nie dla wszystkich rozpoczynał się okres wolności, albowiem razem z żołnierzami LWP do Warszawy wkroczyły - w celu „zaprowadzenia należytego porządku” - również oddziały sowieckie, a wśród nich jednostki NKWD. A to oznaczało kampanię oszczerstw, inwigilację, represje, masowe aresztowania członków polskiego podziemia. Za tym wydarzeniem historycznym kryła się cała polska radość i tragedia końca II wojny światowej.
- Patrząc wstecz można powiedzieć, że w styczniu 1945 roku „jednego okupanta zastąpił drugi”. Ot, tragiczna ironia historii. Nie pytajmy więc kto zawinił, bo odpowiedź jest oczywista. Można jednak zapytać co zrobić z tą świadomością? I czego nauczyła nas historia? – komentowała młodzież z 7 – 6 HP.
